سفر باید، اما به خود...

داستانایی رو که میذارم تو یخدون ، داستانایین که دوستشون دارم

ولی بعضیاشونو یکم بیشتر

دوست دارم

این یکی، از اون بعضیاست

نویسندش رو نمیدونم کیه

ولی شبیه داستاناییه که خانم نظر آهاری مینویسن

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      کوله پشتی اش را برداشت و راه افتاد.

رفت که دنبال خدا بگردد و گفت: تا کوله ام از خدا پر نشود برنخواهم گشت.

نهالی رنجور و کوچک کنار راه ایستاده بود.

مسافر با خنده ای رو به درخت گفت: چه تلخ است کنار جاده بودن و نرفتن؛ و درخت زیر لب گفت: ولی تلخ تر آن است که بروی و بی رهاورد برگردی. کاش می دانستی آن چه در جست و جوی آنی، همین جاست.
 مسافر رفت و گفت: یک درخت از راه چه می داند، پاهایش در گل است، او هیچ گاه لذت جست و جو را نخواهد یافت.
و نشنید که درخت گفت: اما من جستجو را از خود آغاز کردم و سفرم را کسی نخواهد دید؛ جز آن که باید.   
مسافر رفت و کوله اش سنگین بود.
هزار سال گذشت، هزار سالِ پر خم و پیچ، هزار سالِ بالا و پست. مسافر بازگشت. رنجور و نا امید. خدا را نیافته بود، اما غرورش را گم کرده بود. به ابتدای جاده رسید. جاده ای که روزی از آن آغاز کرده بود.
درختی هزار ساله بالا بلند و سبز کنار جاده بود. زیر سایه اش نشست تا لختی بیاساید. مسافر درخت را به یاد نیاورد. اما درخت او را می شناخت.
درخت گفت: سلام مسافر، در کوله ات چه داری، مرا هم میهمان کن. مسافر گفت بالا بلندِ تنومندم، شرمنده ام، کوله ام خالی است و هیچ چیز ندارم.
درخت گفت: چه خوب، وقتی هیچ چیز نداری، همه چیز داری. اما آن روز که می رفتی، در کوله ات همه چیز داشتی، غرور کمترینش بود، جاده آن را از تو گرفت. حالا در کوله ات جا برای خدا هست. و قدری از حقیقت را در کوله مسافر ریخت.
 دستهای مسافر از اشراق پر شد و چشم هایش از حیرت درخشید و گفت: هزار سال رفتم و پیدا نکردم و تو نرفته ای، این همه یافتی!