سال 2050

"عید نوروز سال ۲۰۵۰ است، من اکنون ۵۵ ساله هستم آنقدر پیر شدم دیگه توان حرف زدن و ایستادن ندارم ۸۰ ساله بنظر می رسم. بیماری وخیم کلیه دارم، چون آب اندکی می نوشم و میدانم که زمان زیادی از عمرم باقی نمانده. امروزه من یکی از پیرترین افراد جامعه هستم. به یاد دارم وقتی کودکی بودم همه چیز خیلی متفاوت بود.  من از آب تنی در رودخانه ها و دوش گرفتن و ماندن چند ساعتی زیر دوش حمام لذت می بردم، امروزه با یک لیتر آب باید دوش بگیرم باید بدون استفاده از آب سرمان ر ا تمییز نگه داریم. در آن زمان ما، ماشین هایمان را با آب لوله کشی می شستیم! امروزه بچه ها باور نمی کنند که ما آب را این چنین اسراف می کردیم. من هشدارهایی را که در آن می گفتند آب را هدر ندهید، به خاطر می آورم. اما هیچ کس توجه نمی کرد و فکر می کردیم که آب هرگز تمام نمی شود. امروزه تمام رودخانه ها، سد ها،دریاچه ها و سایر منابع آب تمام یا خشکیده اند یا آلوده شده اند. صحراهای بزرگ جایگزین مناظر طبیعی اطراف ما شده اند. ۱۸ استان از ۳۱ استانی که در سالهای ۲۰۱۵ داشتیم الان دیگر لم یزرع و غیرقابل سکونت بوده و در تمام مناطق که وضعیت بیابانی و کویری دارند عفونت های گوارشی، بیماری های پوستی و ناراحتی های سیستم کلیوی عامل اصلی مرگ و میر شده است. صنعت بخاطر عدم تامین آب مورد نیاز نیمه تعطیل شده و بیکاری چشمگیر بوده،کارخانجات تصفیه آب که آب قابل شرب از فاضلاب و آب های آلوده تولید می کنند، مراکزاصلی اشتغال شده اند. هرج و مرج و حمله برای تهیه آب در خیابان ها رواج یافته و امری عادی شده بیشتر تنش های بین المللی بر سر منابع آب هست. سرانه آب ما زیر ۳۰۰ مترمکعب در سال رسیده که در سال ۲۰۱۴ درحدود ۱۷۰۰ متر مکعب بود. هشتاد درصد غذای انسان ها در روز از مواد مصنوعی تهیه می شود و میوه ها گلخانه ای هستند. در گذشته مقدار آب توصیه شده برای شرب هر ۸ فرد لیوان آب بود،امروزه من فقط یک لیوان آب مینوشم. لباس ها اکثرا جهت سرفه جوی در مصرف آب یکبار مصرف می باشند، که آن هم باعث افزایش مقدار زباله ها شده است. ما مجبوریم ازسپتیک تانک ها برای فاضلاب استفاده کنیم چون سیستم های تصفیه فا ضلاب شهری به دلیل کمبود آب کار نمی کنند.مقاومت بدنی انسان ها نیز تحلیل رفته است و چین و چروک ناشی از کم آبی در پوست انسان ها زیاد شده است، بسیاری از بچه ها با عقب ماندگی و جهش های ژنی بعلت آلودگی آب و موادغذایی متولد می شوند. WHO این موضوع را به ایران در سال ۲۰۰۷ بعد از مطاله دشت خوزستان و در سال ۲۰۱۰ بعد از خشکی هامون هشدار داده و در سال ۲۰۱۵ نیز در مسئله خشکی دریاچه ارومیه اخطار مجدد داده شده که مردم و دولت مردان اعتنایی به هشدارهای جهانی نداند، بطوریکه یک مسئله ساده سیاسی انتخاباتی را میلیون ها بار مهمتر از این دانستند شبکه های ارتباطی مشغول سیاسی کاری و سیاست بازی بودند که نتیجه آن امروزه موجب تنش آبی با کشور های همسایه زیاد هست. تمام اکوسیستم های آبی از بین رفته است. نفس کشیدن مشکل شده هوا آلوده توده هوای گردو خاکی بیداد میکند. بیماریهای تنفسی زیاد شده، مراتع و جنگل ها نابود شده یا در حال نابودی هستند. احساس گناه می کنم، چون من به نسلی تعلق دارم که ویرانی محیط زیست را سبب شد ه و یا حد اقل به توصیه های صرفه جویی آب توجهی نکردیم. و امروزه فرزندان ما بهای بسیار سنگینی ر ا برای آن پرداخت می کنند. صادقانه بگویم مردم اشتیاق و امیدی برای زندگی ندارند و مهمتر از همه تخریب محیط زیست به نقطه غیر قابل برگشتی رسیده است . آه که چقدر دلم می خواهد که برگردم و مردم آن زمان را مجبور کنم که این موضوع را بفهمند که هنوز فرصتی برای حفظ سرزمین مان و کره زیستمان زمین داشتیم. با این دل نوشته من می خواهم وجدان شما و تمام مسئولین را در خصوص منابع طبیعی بیدار کنم . این یک شوخی نیست، امروزه این واقعیت زندگی ماست بنابراین کاری برای فرزاندانتان انجام دهید و زندگی را به میراث بگذارید و حق زندگی را از آیندگان دریغ نکنیم."